Drezno

Drezno to miasto położone nad rzeką Łabą, będące stolicą kraju związkowego Saksonia. Zapraszam na spacer po dawnym mieście królów Polski.

W dzisiejszej relacji zapraszam na opis wycieczki razem z Oddziałem PTTK Tryton w Nysie oraz Biurem Orion Consulting do Drezna w której uczestniczyłem w sobotę 11 marca 2023 roku. Akurat wycieczka przypadła dzień po mojej Gali 10-lecia, która odbyła się w Głuchołazach. Relację z wydarzenia można przeczytać klikając tutaj.

Tymczasem nasz Oddział kontynuuje serię wyjazdów zagranicznych. Dotychczas w ramach tych wyjazdów odwiedziliśmy m.in.: Lwów, Pragę, Ołomuniec, Bratysławę czy Wiedeń. Teraz przyszedł czas na Drezno, które od dawna nas interesowało. Zainteresowanie wycieczką przeszło nasze oczekiwania. Okazało się, że chętnych jest na trzy autokary. Jednak decyzją zarządu i możliwościami wybraliśmy się na wycieczkę dwoma.

W sobotę o godz. 5 rano sprzed Urzędu Miejskiego w Nysie, grupą ponad 100 osób ruszamy na wycieczkę do Drezna. Podróż mija nam szybko i sprawnie, na trasie organizujemy przerwy, a podczas jednej z nich nasz maestro Łukasz Jasek serwuje pyszną zupę pomidorową w wersji turystycznej.

W końcu docieramy do Drezna, które nazywane jest perłą baroku i Florencją Północy. Nazwa miejscowości wywodzi się od osady założonej w tym miejscu przez Słowian połabskich o nazwie Drezno. Według językoznawców oznacza osadę ludzi mieszkających w lesie bądź „leśnych ludzi”.

Pierwsza wzmianka o Dreźnie pochodzi z 1206 roku. Powstanie miasta związane jest z funkcjonowaniem tutaj wcześniej słowiańskiej osady, a także z założeniem przez króla Henryka I zamku w Miśni. Tereny te w latach 986–1423 należały do Marchii Miśnieńskiej, która obejmowała obszar dzisiejszej Saksonii. Przez długi okres od XII do XV w. o rozwoju miasta decydowała jego funkcja komunikacyjno-handlowa oraz górnicza.

W XV wieku Drezno było jeszcze mało znaczącym miastem. W 1423 roku elektorat Saksonii został nadany jako lenno margrabiom Miśni z dynastii Wettynów, którzy przenieśli swoją siedzibę nad Łabę, do Drezna, awansując tym samym miasto do rangi stolicy Elektoratu Saksonii. Powstało silne państwo, obejmujące Saksonię, Turyngię oraz Saksonię-Anhalt, którego władcy byli elektorami (książęta Rzeszy uprawnieni do udziału w elekcji cesarskiej, podczas której wybierano cesarza rzymskiego).

Od początku istnienia miasto było związane z górnictwie, za sprawą kopalni w pobliskich Rudawach. W XV wieku rozpoczęła się jednak recesja. Choć w Dreźnie straciły na znaczeniu funkcje produkcyjno-handlowe, wkrótce przybyła nowa – rezydencjalna, a miasto zaczęło rozwijać się dzięki jej obsłudze. W tym czasie wzniesiono też ważne placówki kulturalne, które aż do czasów dzisiejszych nadają miastu szczególną wartość.

Miasto nie zostało zniszczone czy splądrowane podczas wojny trzydziestoletniej, ale ucierpiało przez epidemię dżumy, głód oraz ogólną stagnację gospodarczą. W 1685 Stare Drezno zostało doszczętnie spalone. Po tym incydencie odbudowywano je przez kilka dekad i dopiero w 1732 zakończono prace przedstawiając je jako „nowe królewskie miasto”.

W 1697 królem Polski został August II Mocny. Drezno stało się królewsko-polskim miastem rezydencjonalnym oraz jednym z dwóch (obok Warszawy) miast rezydencjonalnych Jego Królewskiej Mości. Za panowania jego syna Augusta III powstały barokowe budowle, które do dziś charakteryzują krajobraz miasta, takie jak Zwinger, Frauenkirche, katolicki kościół dworski, ale także okoliczne zamki, takie jak Moritzburg i Pillnitz.

Dwór drezdeński stał się jednym z najwspanialszych w Europie. Ten chwalebny okres zakończył się nagle wraz z wojną siedmioletnią, podczas której Drezno doznało dotkliwych zniszczeń w wyniku bombardowań pruskich, a kraj podniósł się po ponad pół wieku. W wyniku przystąpienia Saksonii do Konfederacji Reńskiej, w 1806 r. przez Napoleona Saksonia została podniesiona do rangi królestwa, ale w wyniku bitwy pod Lipskiem i Kongresu Wiedeńskiego połowa terytorium Saksonii i ludność została utracona na rzecz Prus.

W 1871 r. Drezno wraz z Saksonią znalazło się w granicach zjednoczonych Niemiec. Druga połowa XIX w. charakteryzowała się szybkim wzrostem gospodarczym, któremu towarzyszyła znaczna rozbudowa miasta i gwałtowny wzrost liczby ludności. Budynki ministerialne nad brzegami Łaby, nowe szlaki komunikacyjne i mosty, budynki fabryczne i dzielnice robotnicze, a także luksusowe kolonie willowe na obrzeżach miasta zmieniały wygląd miasta aż do I wojny światowej.

W wyniku rewolucji listopadowej w 1918 r. proklamowano Wolne Państwo Saksonia, które czasowo przestało istnieć po przejęciu władzy przez narodowych socjalistów i ujednoliceniu państw. Kiedy wojna rozpętana przez nazistowskie Niemcy powróciła do Niemiec, Drezno, które do tej pory pozostało prawie niezniszczone, przeżyło najbardziej tragiczne wydarzenie w swojej historii wraz z alianckimi nalotami bombowymi 13 i 14 lutego 1945 roku. Zginęło co najmniej 25 000 osób, centrum miasta i otaczające go tereny mieszkalne zostały prawie całkowicie obrócone w gruzy.

Zaraz po zakończeniu wojny przystąpiono do odbudowy miasta. Odnowiono przede wszystkim dzisiejszą siedzibę sądu, most Augusta, Zwinger, katedrę Świętej Trójcy, Semperoper czy Pałac Japoński. W czasie trwania ustroju socjalistycznego wyburzono jednak wiele wartościowych pozostałości zbombardowanego miasta, jak np. kościół pw. św. Zofii czy historyczną miejską zabudowę. Jesienią 1989 r. rozpoczęły się wiece i demonstracje opowiadające się za zjednoczeniem Niemiec. Po przemianach politycznych w 1990 roku Drezno znowu zostało stolicą Wolnego Kraju Saksonii. Nastał dla miasta okres dynamicznego rozwoju. Spektakularnym wydarzeniem w historii była na pewno odbudowa kościoła Frauenkirche przy pomocy darowizn z całego świata.

Historia miasta jest niesamowita, a nasze zwiedzanie Drezna rozpoczynamy na parkingu w pobliżu mostu Marienbrücke. Tutaj wysiadamy. Niestety od rana pogoda nam nie sprzyja. Jest zimno, pada śnieg i dosyć mocno wieje. Trzeba jednak ruszać na zwiedzanie.

Z parkingu bardzo dobrze widać pierwszą ciekawostkę, a mianowicie budynek o nazwie Yenidze, który zbudowany został w latach 1907–1909 w stylu meczetu dla przedsiębiorcy tytoniowego Hugo Zietza. Pierwotnie mieściła się w nim fabryka tytoniu, a od 1997 jest wykorzystywany jako biurowiec. My ruszamy w drogę i wzdłuż rzeki Łaby ruszamy w stronę Theaterplatz, a przed nami pojawia się piękny widok na najważniejsze zabytki miasta.

Docieramy na wspomniany Theaterplatz, a na początek naszym oczom wyłania się budynek Katedry Świętej Trójcy o której więcej nieco później. Wchodzimy na plac w którego centralnej części znajduje się wykonany z brązu konny pomnik króla Jana. Został zbudowany w 1889 roku. Robimy sobie tutaj pamiątkowe grupowe zdjęcie oraz wysłuchujemy ciekawostek o obiektach nas otaczających.

Jednym z nich jest Opera Sempera. Pierwszy budynek w tym miejscu został wzniesiony w latach 1838-1841 przez Gottfrieda Sempera (stąd nazwa). Budynek przetrwał zaledwie 28 lat – spłonął 21 września 1869. Już po czterech tygodniach po pożarze rozpoczęto budowę tymczasowego budynku teatralnego. Ze względu na udział w ruchach radykalno–demokratycznych w maju 1849 Gottfriedowi Semperowi zabroniono pobytu na terenie Królestwa Saksonii. Semper opuścił niewdzięczną ziemię saksońską i na emigracji wzniósł m.in. Burgtheater w Wiedniu. W roku 1871 rozpoczęto budowę nowego gmachu operowego. Przebywający za granicą Semper zgodził się zaprojektować nowy budynek. Budową kierował w latach 1871–1878 jego najstarszy syn Manfred. Budynek otrzymał bogatą dekorację rzeźbiarską.

Podczas nalotu na Drezno w dniu 13 lutego 1945 budynek został zbombardowany i spalony. Po wojnie ruiny zabezpieczono prowizorycznie. Dopiero w latach 1968–1976 wykonano prace studialne przygotowujące do odbudowy. 24 czerwca 1977 wmurowano kamień węgielny. Głównym projektantem odbudowy został Wolfgang Hänsch. Przy odbudowie zachowano architekturę według projektu Sempera. Po zjednoczeniu Niemiec opera otrzymała oficjalny tytuł „Sächsische Staatsoper” (Saksońska Opera Państwowa).

Kolejnym ważnym obiektem położonym przy Theaterplatz jest Zwinger do którego właśnie zmierzamy. Ten późnobarokowy zespół architektoniczny zaliczany jest do najbardziej znaczących budowli późnego baroku w Europie. Zwinger został zbudowany etapowo w latach 1709–1732. Zaprojektował go znany architekt Matthäus Daniel Pöppelmann na zlecenie Augusta II Mocnego, który w 1697 roku został wybrany na króla Polski. Król August II, słynący z zamiłowania do przepychu i luksusu odbył w latach 1687–1689 podróż po Francji i Włoszech, podczas której miał okazję podziwiać m.in. pałac w Wersalu. Po powrocie do Drezna saski monarcha zapragnął czegoś podobnie okazałego i spektakularnego dla siebie. W odpowiedzi na jego oczekiwania Pöppelmann z pomocą rzeźbiarza Balthasara Permosera stworzył późnobarokowy reprezentacyjny kompleks z otwartym w kierunku późniejszego Placu Teatralnego dziedzińcem.

Oficjalne zainaugurowanie działalności obiektu miało miejsce 20 sierpnia 1719 roku, kiedy to w Zwingerze pomimo zaawansowanych prac budowlanych odbył się ślub syna Augusta II, królewicza Fryderyka Augusta II (od 1733 króla Polski Augusta III) z Marią Józefą. August II szczodrze finansował budowę Zwingeru mając nadzieję na objęcie tronu niemieckiego po śmierci cesarza Józefa I. Gdy okazało się, że nadzieja ta się nie ziści, jego zainteresowanie obiektem spadło.

W czasie wojny siedmioletniej budynki Zwingeru służyły jako pruski magazyn wojskowy. W 1813 roku i podczas Wiosny Ludów Zwinger doznał znacznych uszkodzeń. W latach 1847–1854 po niezabudowanej północno-wschodniej stronie kompleksu wzniesiono monumentalny, neoklasycystyczny budynek według projektu architekta Gottfrieda Sempera. Po ukończeniu w Sempergalerie – jak nazwano ten budynek, ulokowano zgromadzoną w Zwingerze kolekcję cennych obrazów i w 1855 roku udostępniono ją do zwiedzania w ramach Muzeum Królewskiego. Po II wojnie światowej w budynku tym utworzono również Galerię Obrazów Nowych.

Podczas bombardowania w 1945 roku Zwinger został prawie całkowicie zniszczony. Jego odbudowa rozpoczęła się jeszcze w tym samym roku, gdy Drezno znajdowało się pod radzieckim zarządem okupacyjnym. W 1951 roku otwarto dla zwiedzających dziedziniec i pierwszą odbudowaną część kompleksu. Całość prac rekonstrukcyjnych została zakończona w 1963 roku.

Wchodzimy do środka przez Sempergalerie, a naszym oczom wyłania się trwający na dziedzińcu remont. Można jednak obiekt zwiedzać, a my ruszamy na Pawilon Wałowy, gdzie można wejść na górną kondygnację z której podziwiać można całe założenie. Górą możemy przejść także na Langgalerie z bardzo ciekawą Bramą Koronną przy której robimy sobie pamiątkowe zdjęcia. Ogólnie sam Zwinger robi niesamowite wrażenie.

Wychodzimy z Zwingera, a naszym oczom wyłania się teraz zamek w Dreźnie, czyli dawna Rezydencja Wettynów. Obecny zamek ma 800-letnią tradycję. Już w wieku XII, kiedy przodującą rolę odgrywała siedziba w Miśni, istniał tutaj niewielki zamek. Gdy Drezno stało się stałą rezydencją władców, nastąpiła przebudowa średniowiecznego zamku w budowlę renesansową. W 1701 zamek częściowo spłonął. Do odbudowy August II Mocny zatrudnił znanych architektów i artystów, wśród nich twórcę Zwingeru – Matthäus Daniel Pöppelmann. W nocy z 13 na 14 lutego 1945, w czasie alianckiego nalotu dywanowego na Drezno, zamek został zbombardowany i spłonął. Kilkufazowa odbudowa trwała do 2004, kiedy zamek udostępniono zwiedzającym. My jednak w planie nie mamy dziś zwiedzanie wnętrz, a teraz ruszamy do Katedry Świętej Trójcy, która znajduje się przy Schloßplatz.

Katedra Świętej Trójcy została wzniesiona w stylu późnego baroku na zlecenie Augusta III Sasa przez włoskiego architekta Gaetano Chiaveriego w latach 1739-1751. Konsekracja miała miejsce 29 czerwca 1751 roku. Podczas nalotu na Drezno 13 – 15 lutego 1945 kościół został zniszczony, w wyniku runięcia większości dachów do wnętrza. Ocalała wieża i większa część dekoracji rzeźbiarskiej elewacji zewnętrznych. W czerwcu 1945 odprawiono pierwszą mszę świętą. Odbudowa trwała do 1965 roku.

Kościół powstał na planie zbliżonym do owalu. Od zewnątrz architektura kościoła jest silnie zintegrowana z bogatymi rzeźbionymi dekoracjami, których część stanowi zespół 78 monumentalnych pełnoplastycznych figur świętych umieszczonych na balustradach wieńczących nawy i obejście. Na ażurowej wieży, której dwie górne kondygnacje złożone są z samych kolumn znajdują się m.in. 4 figury przedstawiające alegorie Wiary, Nadziei, Miłości, oraz Sprawiedliwości.

Wewnątrz świątynia składa się z trzech naw, przy czym nawy boczne są dwukondygnacyjne; wyższą kondygnację tworzą empory. Nakryta sklepieniem kolebkowym z lunetami nawa główna zamknięta jest półkoliście zarówno po stronie ołtarzowej, jak chórowej. Nawy boczne są zakończone kaplicami; Najświętszego Sakramentu i Św. Krzyża oraz Św. Jana Nepomucena i Św. Benona. Chociaż kościół ten jest świątynią katolicką, jego wygląd, zwłaszcza wewnątrz, nacechowany jest wpływami tradycji saskiej architektury protestanckiej.

Wychodzimy na zewnątrz i zatrzymujemy się na dłuższą chwilę przy Schloßplatz, gdzie znajduje się jeszcze kilka ciekawych obiektów. Pierwszym z nich jest Sächsisches Ständehaus. Obiekt ten powstał w latach 1901–1907 jako nowa siedziba Landtagu Saksonii. Obecnie mieści się w nim Wyższy Sąd Krajowy i Krajowy Urząd Ochrony Zabytków. Tuż przed budynkiem znajduje się pomnik Fryderyka I Augusta, który w latach 1807-1815 był księciem warszawskim.

Ciekawostką Schloßplatz jest budynek o nazwie Georgentor. Jest to oryginalne wyjście z Drezna do mostu na Łabie. Ten pierwszy renesansowy budynek w Dreźnie został zbudowany na zlecenie Jerzego Brodatego, który w latach 1530–1535 kazał przebudować dawną bramę miejską na Georgentor. Dziś budynek zachwyca reprezentacyjną fasadą w monumentalnym stylu neorenesansowym.

Stojąc na Schloßplatz wyłania się jeden z symboli miasta, a mianowicie orszak książęcy przy Augustusstraße. Jest to malowidło ścienne zdobiące zewnętrzną ścianę gmachu „Langer Gang” ograniczającego od północy dziedziniec (Stallhof) dawnego średniowiecznego kompleksu królewskiej rezydencji w Dreźnie. Autorem malowidła jest artysta drezdeński, malarz historyczny i profesor tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych – Wilhelm Walther.

W początkowym etapie prac nad dziełem wykonał projekt na kartonie, a w latach 1872–1876 przeniósł malowidło na ścianę dziedzińca, stosując niezbyt już wówczas trwałą technikę sgraffito. Z uwagi na sławę, jaką dzieło zyskało przez lata swej obecności, by nie narażać go na niszczenie spowodowane szkodliwymi związkami węgla w atmosferze, w latach 1906–1907 przeniesiono je na ok. 25 000 ceramicznych kafelków miśnieńskiej porcelany. Co ciekawe dzieło przetrwało nalot bombowy w 1945, w wyniku którego pobliskie budynki zostały prawie całkowicie zniszczone.

Malowidło „Orszak książęcy” zostało wykonane w celu upamiętnienia 800–letniej historii władców z dynastii Wettynów, władających Saksonią w latach 1123–1918. W przedstawieniu znalazły się łącznie 94 osoby, z których 35 stanowią margrabiowie, hrabiowie, książęta i królowie Saksonii, w tym królowie Polski August II Mocny i August III Sas oraz książę warszawski Fryderyk August I, pozostałe 59 postaci to wizerunki podążających pieszo naukowców, artystów, rzemieślników, żołnierzy, dzieci i chłopów. W dolnej części umieszczono także 35 herbów, w tym herby Polski i Litwy.

Przejście wzdłuż malunku sporo trwa, a naszym kolejnym celem jest dziedziniec (Stallhof) dawnego średniowiecznego kompleksu królewskiej rezydencji w Dreźnie. Ten renesansowy kompleks jest miejsce m.in. Jarmarków bożonarodzeniowych i wydarzeń kulturalnych, ale pierwotnie była to arena turniejowa. Z dziedzińca widać też Haus der Kathedrale, czyli dom katedry diecezji drezdeńsko-miśnieńskiej z siedzibą biskupa, siedzibą kapituły katedralnej, ośrodkiem kultury parafii katedralnej i innymi instytucjami diecezji.

Po wyjściu z Stallhof ruszamy już bezpośrednio na Neumarkt, czyli plac tworzący centrum starego miasta. Podczas II wojny światowej został prawie całkowicie zniszczony wskutek alianckiego nalotu. Pod sowiecką okupacją, a później w czasach NRD, część placu zabudowano w stylu socrealistycznym, odtworzono i wyremontowano także kilka historycznych obiektów, jednak większość placu pozostała niezabudowana. Po upadku komunizmu i zjednoczeniu Niemiec podjęto decyzję o przywróceniu Neumarkt do stanu przedwojennego.

Ciekawostką Neumarkt jest znajdujący się tutaj pomnik Marcina Lutra, który został odsłonięty w 1885 roku. Jest to duża rzeźba z brązu wykonana przez Adolfa von Donndorf. Jako jedna z niewielu budowli w centrum miasta przetrwał alianckie naloty z 1945 roku. Teologa przedstawiono na wysokim postumecie, z księgą w ręku i wzrokiem wpatrzonym w dal.

Największą ciekawostką Neumarkt jest przede wszystkim Frauenkirche, czyli Kościół Marii Panny. Ta monumentalna świątynia to jeden z najbardziej znanych i rozpoznawalnych w Europie zabytków protestanckiej architektury sakralnej. Największy na świecie obok katedry w Strasburgu budynek wzniesiony z piaskowca, jego kopuła to najokazalsza tego typu konstrukcja wykonana z kamienia wśród kościołów leżących na północ od Alp.

Kościół Mariacki wzniesiono w latach 1726–1743. Zlecenie wykonania projektu otrzymał architekt miejski George Bähr. Podczas II wojny światowej został w wyniku alianckich bombardowań miasta w nocy z 13 na 14 lutego 1945 bardzo poważnie uszkodzony i zawalił się ostatecznie rankiem 15 lutego. Za czasów NRD pozostał trwałą ruiną służącą za pamiątkę okropieństw wojny. Dopiero w 1985 zdecydowano o jego rekonstrukcji, jednak prace rozpoczęto dopiero po upadku Muru Berlińskiego w 1989 r. Trwającą w latach 1994–2005 odbudowę pomagały sfinansować Dresdner Bank, towarzystwa miłośników miasta oraz indywidualni darczyńcy z całego świata. 30 października 2005 r. kościół został ponownie konsekrowany i otwarty dla wiernych i turystów. Z pomnika wojny przeistoczył się w symbol pojednania.

Wewnątrz kościół robi ogromne wrażenie. W pięknie zrekonstruowanym  barokowym wnętrzu, otoczonym pięcioma poziomami empor, odbywają się nabożeństwa i koncerty. Dużą ciekawostką jest pięć poziomów empor oraz ołtarz z organami na którym występują obok Jezusa modlącego się na Górze Oliwnej dwie postacie ze Starego Testamentu i dwie z Nowego. Od lewej są to: Mojżesz z tablicami Dziesięciu Przykazań, Paweł z Tarsu dzierżący miecz i trzymający książką, św. Filip Apostoł z krzyżem oraz Aaron, brat Mojżesza, z napierśnikiem oraz kadzielnicą, jako symbolami kapłaństwa. Nad Mojżeszem i Pawłem unosi się anioł trzymający łańcuch z pszenicy, a nad Filipem i Aaronem kolejny z winoroślą. Razem tworzą one symbol chleba i wina i tym samym ciała i krwi Chrystusa. Na lewo od Jezusa znajdują się mały oraz duży anioł. Kolejny anioł unosi się bezpośrednio nad Jezusem – trzyma on w rękach krzyż, będący zwiastunem ukrzyżowania. Na prawo od nich, nieco w głębi leżą dwaj śpiący mężczyźni – uczniowie – tych figur nie pomalowano żadnymi farbami. W tle, za Jezusem, widać panoramę Jerozolimy. Na całą sceną góruje oko Boga, zwane też Okiem Opatrzności.

Wychodzimy z Frauenkirche i ruszamy teraz na tzw. Altmarkt, czyli najstarszy plac w Dreźnie. Bezpośrednio przy nim znajduje się kościół Kreuzkirche, czyli Kościół św. Krzyża, od wieków najważniejsza budowla sakralna w mieście. Historia tego obiektu sięga roku 1215. Wówczas w samym centrum Starego Miasta wzniesiono bazylikę pw. Św. Mikołaja. Obecną nazwę kościół otrzymał dopiero w 1388 roku, co związane było z darem margrabiego Henryka, który w 1234 ofiarował kościołowi cenną relikwię, fragment Krzyża Chrystusa.

Historia nie oszczędzała świątyni, już w 1491 roku ówczesna bazylika została doszczętnie strawiona przez pożar, a na jej miejscu wybudowano gotycki kościół halowy. W okresie reformacji, w roku 1539, odbyło się tutaj pierwsze luterańskie nabożeństwo i odtąd Kościół św. Krzyża został uznany za główny kościół protestancki Drezna.

Podczas II wojny światowej, w wyniku bombardowań w 1945 roku, podobnie jak większość zabytków miasta, kościół został poważnie zniszczony, dopiero 10 lat później odbudowany i ponownie otwarty. Z uwagi na brak funduszy, odbudowa skupiła się głównie na wyglądzie zewnętrznym, wnętrze natomiast wyposażono prowizorycznie. Z biegiem lat prostota wystroju została doceniona i uznana za wartą pozostawienia na stałe.

Wracając do samego Altmarkt to po tym jak około 1550 roku, w wyniku pierwszej rozbudowy miasta, powstał nowy rynek – Neumarkt przy kościele Frauenkirche, duży, centralny plac nazwano Altmarkt. Ten zaś dzisiaj jest znany w całym kraju jako miejsce corocznego Striezelmarkt, jednego z najstarszych jarmarków bożonarodzeniowych na świecie, który odbywa się od 1434 roku.

W ten sposób kończymy pierwszą część naszej wycieczki. Wracamy na Neumarkt, gdzie nasz przewodnik Marcin Nowak ogłasza czas wolny. Tak więc ruszam na mały spacer w celu namierzenia budek z wurstami. Trzeba spróbować coś regionalnego. Posilony razem z dziewczynami z Nashita Bellydance Group spacerujemy sobie po okolicy centrum Drezna.

Natomiast po przerwie ruszamy na ostatni spacer po Dreźnie. Kierujemy się teraz na Tarasy Bruhla, czyli promenadę spacerowo-widokową przylegającą do Łaby. Docieramy do Mostu Fryderyka Augusta, którym przechodzimy na drugą stronę i ruszamy na Neustädter Markt, gdzie znajduje się Złoty Jeździec.

To nic innego jak pomnik konny Augusta II Mocnego na Rynku Nowomiejskim w Dreźnie odsłonięty 26 listopada 1736 r. Rzeźba króla została zaprojektowana przez Jeana Josepha Vinache’a, a odlew z brązu wykonał Johann Michael Weinhold. Dzieło przedstawia elektora Saksonii i króla Polski Augusta II Mocnego jako rzymskiego Cezara w zbroi łuskowej siedzącego na koniu lipicańskim. Cokół jest ozdobiony herbem Polski z okresu panowania Wettynów, monogramem króla oraz inskrypcjami w łacinie.

W ten sposób kończymy zwiedzanie Drezna, wracamy mostem na drugą stronę rzeki Łaby i kierujemy się na Theaterplatz gdzie podjeżdża po nas nasz autokar. Wsiadamy do środka i ruszamy do Moritzburga, gdzie znajduje się bardzo ciekawy, jeden z licznych niemieckich pałaców na wodzie. Wybudowano go w latach 1542-1546 jako pałac myśliwski dla księcia Maurycego Wettyna. Kaplica została dodana między 1661 i 1671 według projektu Wolfa Caspara von Klengels i jest dobrym przykładem wczesnego baroku.

W latach 1723 i 1733 na prośbę Augusta II Mocnego zamek został przebudowany tak, aby móc pełnić funkcję wypoczynkową, czego skutkiem było założenie parku. Przebudowy odbyły się według projektów dwóch architektów – Matthäusa Daniela Pöppelmanna i Longeloune. Na fasadzie powyżej głównego wejścia umieszczony został kartusz z herbem Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Nagrywano w nim m.in. słynny film „Trzy orzeszki dla Kopciuszka”.

Mamy tutaj chwilę czasu aby obejść pałac dookoła, po czym wracamy do autokaru i ruszamy w drogę powrotną do Nysy. Około godziny 23 meldujemy się na miejscu. Był to bardzo udany dzień, bogaty w atrakcje, liczne ciekawostki historyczne i przyrodnicze. Drezno nas zachwyciło, a jego odbudowa powojenna przypomina odbudowę Warszawy.